Elke ochtend vertrekken de mensen in MonoCity naar hun werk. Naar de kantoren en fabrieken, de bedrijven op de industrieterreinen, de ziekenhuizen, scholen en overheidsgebouwen. Op weg naar een baan als ambtenaar, als ingenieur of zorgverlener, als manager van een projectteam, als vervoerder of salesmedewerker. Wat betekent dit werk voor hun? Hebben ze er welbewust voor gekozen? Zijn ze er bij toeval in terecht gekomen of is het de enige weg om inkomen te verwerven? De meeste mensen van MonoCity accepteren de werkelijkheid zoals die is. ‘Het is misschien niet ideaal, maar het gras bij de buren is vast niet groener. En misschien kan ik wel promotie maken, geef ik straks leiding aan een afdeling. Ooit zal het beter worden, dus voorlopig is het zaak om vol te houden.’
Hoog in de heuvels boven de stad zien de Soulmanagers met compassie toe hoe droevig het gesteld is met het hart van organisaties, met de medewerkers die ervoor zorgen dat producten worden verkocht en diensten kunnen worden verleend. Er klinkt nog wel muziek, maar die is vaak voorspelbaar en eentonig, gemaakt om de massa te sussen en de kassa te doen rinkelen. En ja, er is nog wel kleur, maar vaak te flets, te vaal en te eenvormig. De mensen in de wereld van MonoCity zijn gewend geraakt aan de eigen kleur van de organisatie waar ze deel van uitmaken. En de managers dan? Die kijken voornamelijk door hun roze bril naar de volgende stap in de maximalisering van hun resultaten. ‘Als we allemaal even doorbijten, dan krikken we die cijfers wel op’. Wat gebeurt er op deze manier met de gezondheid, met het werkplezier en met duurzaam waarde creëren? Hoeveel energie en kapitaal gaat er onnodig verloren?
Laten we de muziek terugbrengen die we in de ratrace zijn kwijt geraakt. Het gevoel van overgave aan het ritme van het leven. De diepe vervoering van creatieve expressie. Het pure plezier om vanuit eigen talent en met elkaar de sterren van de hemel te spelen. Laten we een oproep doen aan alle componisten, zangers en rockartiesten, aan alle saxofonisten, gitaristen, pianospelers en drummers. Managers hoeven niet persé de eerste viool te spelen. Laten we het podium weer geven aan mensen die hun eigen vuur hebben hervonden. De passie om betekenis te geven aan een gezamenlijk doel. We kunnen de soul in organisaties weer tot leven brengen als we bewust worden van onze eigen kracht, als we in staat zijn om met aandacht te kijken naar elkaar en onze omgeving.
We verzamelen tekstdichters, muzikanten en iedere andere artiest die apathie kan ombuigen in energie. We hebben geen keus. Het is de dood of de gladiolen. De enige uitweg uit de crisis is met vertrouwen samenwerken aan het verwezenlijken van nieuwe perspectieven. Samen nieuwe dingen doen om nieuwe resultaten te bereiken. Er is geen betere metafoor voor co-creatie dan muzikanten die geïnspireerd hun publiek meekrijgen in een flow van extase. We bewegen mee op de golven van de beat, de bastonen brengen ons in contact met onze bron.
En zo vertrok op een dag een groep van gepassioneerde Soulmanagers naar MonoCity. Overal waar ze kwamen, gebeurde er iets met mensen. Medewerkers werden bewust van hun eigen kleur en die van hun collega’s. Ze begonnen elkaar daar op aan te spreken en te waarderen. Het was alsof iedereen zijn eigen stemsoort ontdekte en besefte wat die eigenheid kon toevoegen aan de kracht van het geheel.
Mocht dit klinken alsof de instrumenten alleen al voldoende waren om zaken in beweging te brengen. Niets is minder waar. Het is het vuur van de frontman en de wijsheid van de dirigente die de orkestratie tot een succes maken. En zonder de vonk die medewerkers zelf laten ontvlammen, klinkt er geen muziek. Magie werkt alleen als alles klopt. Als je inzicht hebt in de veelheid aan kleuren en toonsoorten, als je weet welke performance je met elkaar wil neerzetten en als je voldoende oefent om oude patronen los te laten en nieuw gedrag tot bloei te laten komen.
De Soulmanagers verwezenlijken doorbraken in organisaties door aandacht voor cultuur en leiderschap, door effectieve interventies in team en organisatie, door ontwikkeling van zingeving en betekenis en door concrete focus op het verbeteren van resultaten. Met die evenwichtige nadruk op zowel waarden als performance is het geen toeval meer als je op een dag constateert dat er een transformatie heeft plaatsgevonden. Dat er nieuwe vitaliteit heerst en dat al je moeizame repeteren uiteindelijk leidt tot een weergaloos optreden. Je kijkt om je heen en weet dat iedereen er vol voor gaat. Niet door druk van buitenaf, maar door een zelfgekozen drive om maximaal te presteren. Je hoort het verschil altijd goed als een band alleen zijn repertoire afdraait of juist met overgave staat te genieten van het samenspel. Het plezier spat er dan van af. Boeddha had gelijk. Geluk is geen gevolg van succes, maar succes is een gevolg van geluk. Op dezelfde manier zijn positieve resultaten een gevolg van tevreden klanten en betrokken medewerkers.